Roggeman Marika, ik ben 41 jaar en woon te Sint - Katelijne - Waver.
Ik ben getrouwd en heb 2 kindjes, Flynn en Boy.
Vrienden die me kennen zeggen vaak dat ik een grote mond heb maar een klein hartje, ik moet misschien wel toegeven dat dit weleens zou kunnen kloppen....

Het lijkt alsof ik al mijn ganse leven op zoek ben naar antwoorden, op zoek naar wie ik zelf eigenlijk ben.
Als klein kind al vroeg ik me af wat er na de dood zou zijn, ik kon hier echt uren over nadenken.
We kunnen toch niet gewoon verdwenen zijn, onze ziel moet toch ergens naartoe?

Het heeft me nooit echt losgelaten.

Na het overlijden van mijn schoonbroer, die zelf nog maar 41 jaar was, en inmiddels meer dan tien jaar geleden , werd ik weer nieuwsgierig naar het hoe en het waarom van het leven. 

Samen met hem regelde ik zijn uitvaart, mooie momenten samen die ik nooit zal vergeten. Alles hadden we samen vooraf gemaakt, tot in de details alles uitgewerkt... Tot de dag van de uitvaart zelf. Daar zat ik dan: dat deel moest ik alleen doen. Het was prachtig van begin tot einde, precies zoals we het ons vooraf hadden voorgesteld

Op dat moment denk ik, dat ik kan zeggen dat ik door alle pijn, door alle emoties, mezelf ontdekte. Ik was niet anders geworden dan voorheen, ik had gewoon mezelf ten volle leren kennen. Het had al die jaren wel in me gezeten, maar door het immense verdriet dat het verlies van mijn schoonbroer met zich meebracht, kon ik het pas dan ontdekken.
Toen wist ik: misschien is er geen antwoord op al mijn vragen.
Misschien hoort de dood gewoon bij het leven, zonder meer.
Net als een geboorte.

Dit alles een plaats leren geven vroeg veel van mezelf, wetende dat een afscheid niet voor eeuwig hoeft te zijn, want dat we ons sterk kunnen houden door alle herinneringen samen.
En dat het na de dood misschien niet helemaal voorbij hoeft te zijn, maakte me tot wie ik nu ben.
Ik sta sterker in mijn schoenen, ik besef dat we alles uit het leven moeten halen, dat niemand hier eeuwig op aarde kan zijn.

Maar dat we er wel, hier op aarde voor kunnen zorgen dat we vele mooie herinneringen samen opbouwen.
Want die kunnen ons nooit ontnomen worden 

'Veel fijne herinneringen
Verzachten onze smart
Voorgoed uit ons midden
Voor altijd in ons hart ' 

 

En zo is ritueelbegeleiding “ Voor altijd in je "ontstaan.

Net zoals jij ons dat vroeg gaan we verder met ons leven
We hebben in jouw laatste weken nog zoveel mooie momenten mogen beleven
Jou sterven heeft zoveel met mij als persoon gedaan
Verdriet, een gebroken hart, maar ook pure liefde voelde ik bij jou heengaan 
Het heeft mijn leven mee gestuurd tot wat het nu is
Ik kan nu dankbaar zijn dat ik je mocht leren kennen en niet enkel verdrietig zijn omdat ik je mis
Bedankt Yves, mijn schoonbroer, voor deze nieuwe start
En weet dat je voor mij niet weg bent, Je blijft voor altijd in mijn hart 

Marika  Roggeman